مریضایی که در انتهای راه زندگی خود قرار داشته و انتظار مرگ رو میکشن می تونن زمان مرگشون رو پیش بینی کنن و خیلی از اونا در روزای آخر عمرشون می گن که نشونه هایی از نور بهشت رو می بینن. البته این ادعاها رو پرستارانی می کنن که به مدت طولانی از این افراد پرستاری کرده و در روزای آخر عمر در کنارشون بودن. پرستاران بیمارستان رویال استوک که معمولاً تماشاگر مرگ بیماران خود به صورت روزمره هستن در مصاحبه هایی از سخنان این بیماران رو به موت در آخرین ساعات، روزا و هفته های زندگی شون گفتن.
خیلی از اونا ارزوهای معمولی داشتن که معمولاً افراد در آخرین ساعات زندگی شون میخوان برآورده شه از جمله دیدن یکی از اعضای خونواده که مدت زمان زیادیه اونو ندیده ان، یا خوردن غذا یا نوشیدنی مورد علاقه شون. یه سریای دیگه هم از این که می دونن مرگشون نزدیک شده و می دونن که بهبود پیدا نمی کنن، حتی بعضیا زمان تقریباً دقیق مرگشون رو به گفته این پرستاران پیش بینی کردن. خوبی مورگان، یکی از پرستاران بخش بیماران سن بالا لاعلاجه و در مورد تجربیات و شنیدهای خود از بیماران در این مورد اینجور میگه:” ما آدمایی رو داشته ایم که مثلاً گفتن تا چند هفته دیگه من ۸۰ ساله می شم، تا اون موقع زنده می مونم، جشن تولدم رو برگزار می کنم و بعد میرم. و در کمال تعجب دیده ایم که دقیقاً همین پیش بینی به حقیقت پیوسته س”.
لوییز ماسی پرستار دیگری در این بخشه که میگه:” مریضایی بودن که نیمه حواس جمع بودن و در واقع می گفتن از این که می میرن خوشحالند چون نشونه هایی از بهشت رو می بینن و این موضوع فوق العاده بود چون اونا از نزدیک شدن مرگ هیچ ترس و وحشتی نداشتن”. وقتی که از این پرستاران پرسیده شد بیماران در لحظات آخر عمرشون چه درخواستا و آرزوهایی دارن اونا می گفتن که در بیشتر مواقع اونا میخوان یکی از عزیزانشون که خیلی وقته اونو ندیده ان یا حتی سگ خونگی شون رو ببینن. به گفته این پرستاران بعضی در لحظات آخر میخوان که جرعه ای از نوشیدنی مورد علاقه شون رو بنوشن حتی اگه یه فنجون چای باشه.
در بعضی موارد دیگه هم آدمایی که مرگشون حتمی و نزدیک الوقوعه میخوان که لحظات آخر عمرشون رو در کنار شریک زندگی شون که اونم بیماره بگذرونن، از این رو درخواست می کنن که هر دو روی یه تخت بستری شن. یکی دیگه از این پرستاران به نام آنجلا بیسون در این باره میگه:” اونا کنار هم دراز کشیدن و دست هاشون رو در هم حلقه زدن و آهنگ «قایقی آروم به سمت چین» رو می خوندن، و هر دوی اونا با فاصله تنها ۱۰ روز جون دادن”. ایشون هم اینکه میگه:” زندگی در این جا باعث شده که به طور کاملً ترسی از مرگ نداشته باشم و خیلی راحت در مورد مرگ با خونواده ام صحبت می کنم. و به نظرم برنامه ریزی مراقبتی به صورت از قبل چیزیه که هممون باید به اون فکر کنیم”.
