وقتی بهار امسال امانوئله ساتولی، عکاس ایتالیایی پس از گذشت سه سال دوباره بهِکاتِرین بورگ روسیه برگشت تا پیگیر شرایط معتادانی شه که سه سال پیش سوژه عکاسی اون بودن، تماشاگر صحنه هایی بود که عمق فاجعه رو درخصوص کشنده ترین نوع ماده مخدر جهان، بیشتر از قبل واسه ایشون رو ساخت.
اخطار: این مطلب شامل تصاویریه که احتمال داره واسه بعضی از افراد ناخوشایند باشن.
میراث کروکدیل:
کروکدیل شکل ارزون تر، قوی تر و به مراتب داغون کننده تر هروئیین دیگه ماده مخدر ترسناک دنیاست. مخدری صنعتی که خیلی راحت در آشپزخانه های صنعتی و حتی مسکونی تولید می شه و تخریب اون به مراتب بیشتر و زجرآور تر از داداش خونده بزرگ تر خود، هروئینه.
تولید کروکدیل به مواد اولیه و وسیله در ظاهر بسیار ساده ای نیاز داره که خیلی راحت در دسترسه. مثلا اسید هیدروکلریک، تینر نقاشی و فسفر قرمز که از گوشه های جبعه کبریت جدا می شه.
تخریب کروکدیل بسیار مخوف تر از شکلای جور واجور دیگر موارد صنعتیه و در بیشتر موارد غیر قابل برگشته. پوست محل تزریق دچار پوسیدگی شدید می شه و این در حالیه که قشر مغز و دیگه اندامای حیاتی بدن دچار فرسایش می شن.
ساتولی در گفتگو با پایگاه اینترنتی مجله تایم با بیان این توضیحات گفت: وقتی بعد از سه سال واسه پیگیری شرایط فعلی سوژهای عکاسی خود که بین ۳۰ تا ۴۳ سال سن داشتن، به یکاترین بورگ برگشتم، خیلی به زنده پیدا کردن اونا امیدوار نبودم. با ورود به شهر و کمی پرس و جو فهمیدم سه نفر از اونا همون سه سال پیش مرده ان. تحقیقات و کنکاشای گسترده درباره چهار نفر دیگه از اونا به طور کامل بی نتیجه موند. گویی پنهون شدن، بدون هیچ نشونه ای.
از بین سه معتادی که ساتولی تونست زنده پیدا کنه، یکی در بخش سِل بیمارستانی محلی بستری بود و یکی دیگه دو سال در آپارتمانش بستری شده بود و حتی نمی تونست از تختش جدا شه.
تنها پاول ۳۰ ساله تونست بدون اینکه آسیبی فلج کننده متحمل شه ، بطور کامل اعتیاد به کروکدیل رو ترک کنه.
ساتولی با بیان اینکه هدفش از سفر به روسیه تنها گرفتن چند عکس تکراری از معتادانی سرنگ بدست نبوده، گفت: رقابت اصلی جلب اعتماد این افراد بود تا بتونم به آپارتمانشان دعوت شوم و زندگی غم انگیز اونا رو به تصویر بکشم. روندی که در تولید کروکدیل، تزریق و غرق شدن در خلسه ای مرگبار خلاصه می شد!
اما کار در سفر دوم ساتولی و برگشت به روسیه به مراتب سخت تر بود؛ ساتولی باید می تونست مرگ رو به تصویر بکشه، جای خالی معتادانی که قربونی این ماده مخدر وحشتناک شده بودن. با اینکه بعضی وقتا روبرو شدن با این رقابت هم واسه این عکاس خیلی سخت نبود و تنها لازم بود به مرکز آمار شهر مراجعه کنه و فهرست معتادانی که در این مدت جون خود رو از دست داده بودن، جفت و جور کنه و حتی در مواردی به سراغ خونواده های قربانیان بره و از اونا بخواد قبر عزیزانشون رو به اون نشون بدن.
تایم در ادامه گزارش خود از مشاهدات میدونی ساتولی می نویسه: گسترش کروکدیل عموما در مناطقی از روسیه بوده که از نظر درآمد در سطح پایینی قرار داشتن و عموما مناطقی کارگر نشین حساب می شن.
خبر خوش این وسط اینکه در سفر دوم، ساتولی فهمید بیشتر آشپرخانهایی که سه سال قبل از اونا بازدید کرده بود تعطیل شده بودن و آپارتمانایی که واسه تولید و تزریق از اونا استفاده می شه، مستاجرانی جدید و البته پاک رو در خود جای داده بودن؛ که نشونه ایه مثبت برقرار بر اینکه استقبال ساکنان این منطقه و بطور کل مردم روسیه از این ماده مخدر تا اندازه زیادی کم شده.
در واقع نزول استقبال از کروکدیل با همون سرعت شیوعش جلو رفته بود. آژانس ضد اعتیاد روسیه فقط در سال ۲۰۱۱، شصت و پنج میلیون دُز از این ماده مخدر رو جمع آوری کرده؛ تقریبا ۲۳ برابر مقدار مشابه در سال ۲۰۰۹٫ این آژانس هم اینکه از دولت خواست تا فروش بدون نسخنه کدوئین (ماده اصلی تولید کروکدیل) رو در کشور ممنوع کنه.
در آخر در سال ۲۰۱۴ یعنی دو سال بعد از اعمال این سیاستای پیشگیرانه، مقامای دولتی اعلام کردن ، خیابونای روسیه بطور کامل از این ماده مخدر پاکسازی شده.
اما خبر نگران کننده به نوشته تایم اینه که مخدر و روان گردان دیگری با نام تجاری “نمک حموم” این روزا در روسیه شایع شده که شاید از نظر تخریب، بسیار وحشتناک تر از کروکدیل باشه.
