ماه: تیر ۱۳۹۷

 

زدواج یکی از نیازای طبیعی انسانه که با مسئولیت و ایجاد حق و تکلیف همراهه. قانون گذار به پیروی از شرع واسه تخلف از تکلیف در زندگی مشترک زناشویی ضمانت اجراهایی رو در نظر گرفته که یکی از اونا طلاق و طلاق غیابیه.

طلاق در کلمه یعنی ترک کردن، آزادی و آزاد کردن. با طلاق، زن و مرد همدیگه رو ترک و آزاد میسازن. طلاق در حقوق به معنای انحلالِ عقدِ دائمِ نکاح، با رعایت تشریفات ویژهه. در این نوشته هم می خوایم بیشتر با این پدیده و با شرایط طلاق غیابی آشنا شیم.

در هر مرحله از رسیدگی به دعوا در دادگاه، دعوت نامه ای واسه حضور دو طرفِ دعوا ارسال می شه که به این دعوت نامه ابلاغیه میگن. هروقت ابلاغیه نامبرده اصلا به خونده ی دعوا (یعنی شخصی که دعوا علیه اون طرح شده) ابلاغ نشده باشه یا در محل سکونت اون به یکی از بستگانش تحویل داده شه و خونده پس ی این ابلاغ در جلسه ی دادگاه حاضر نشه یا لایحه هم نفرستاده باشه، اگه رأی به محکومیت اون صادر شه، رأیِ ارسال شده غیابی حساب می شه. راجبه موضوع خواسته ی طلاق هم این شرایط هست. اگه که خواهان طلاق، دادخواست طلاق بده و ابلاغیه ی زمان رسیدگی دادگاه، به دست خونده نرسه یا به اون ابلاغ شده باشه و در دادگاه حاضر نشه و لایحه هم نده، اگه محکوم شه رأی ارسال شده شده راجبه طلاق، غیابی حساب می شه. خواهانِ طلاق می تونه هر کدوم از زوج (مرد) یا زوجه (زن) باشه.

شرایط طلاق غیابی از طرف مرد

طبق قانون ایران، حقِ طلاق به مرد داده شده و چه زن در دادگاه حاضر شه چه نشه حکم راجبه طلاق صادر می شه. اما اگه زن در دادگاه حضور نیابد و لایحه هم نده رأی ارسال شده راجبه طلاق، غیابی می شه و زن در مهلت ۲۰ روز حق واخواهی داره. به خواسته مرد امکان ارسال رأی طلاق هست اما واسه ثبت طلاق مرد باید حق و حقوقِ پولیِ زن که یعنی مهریه، اجرت المثل ایام زوجیت، نفقه ی ایام عده، نفقه ی معوقه (اگه که زوجه شرایط مطالبه داشته باشه و مطالبه کنه) و شرط تنصیف (نصف شدن) اموال درج شده در عقدنامه (به شرایط امضا و وجود شرایطش) رو بده که این موضوع در رأی دادگاه درج می شه.

شرایط طلاق غیابی از طرف زن

اگه دادخواست طلاق از طرف زوجه (زن) صادر شده باشه و دلیل منطقی طلاق رو هم دارا باشه و زوج با وجود ابلاغ، در دادگاه حضور نیابد و لایحه نفرستد و برگه ی ابلاغیه به خود شخص زوج داده نشده باشه، دادگاه رأی طلاق غیابی صادر می کنه.

هروقت زوج چهارسال تموم غایبِ مفقودالاثر باشه (یعنی غایب باشه و هیچ خبری ازش در دست نباشه) و زوجه دادخواست طلاق بده، محکمه سه نوبت آگهی -هریک به فاصله یک ماه- در مجلات محل و یکی از مجلات کثیرالانتشار محل تهران با هزینه خواهان منتشر می کنه. پس از گذشتن یک سال از اولین آگهی اگه خبری از زنده بودن زوج نشه دادگاه حکم به موتِ فرضی زوج می ده.

یکی دیگر از شرایطی که زن می تونه غیابی طلاق بگیره نپرداختن نفقه به وسیله زوج در زمان ۶ماهه، حتی اگه خودداری مرد از دادن نفقه به دلیل تنگدستی و فقر اون باشه. اول زن می تونه واسه مطالبه نفقه به دادگاه مراجعه کنه و در صورت نبود پرداخت نفقه از طرف مرد، می تونه دادخواست طلاق بده. البته اگه زن در قبال شوهر اطاعت نکنه و از انجام تکالیف مقرره براش بی دلیل منطقی خودداری ورزد ناشزه حساب می شه و حق دریافت نفقه رو نداره.

درسته که حق طلاق واسه مرد در نظر گرفته شده اما زن می تونه واسه خلاصی از زندگی پرمشقت و تحمل نکردنی خواسته طلاق کنه و در صورت اثبات عُسر و حَرَج خود و گرفتن این شرایط به وسیله دادگاه، دادگاه رأی به طلاق صادر می کنه.

عسر و حرج یعنی سختی و مشقتی که توان و تحمل ادامه زندگی واسه زن وجود نداشته باشه. زن می تونه به با مراجعه به دادگاه خواسته طلاق کنه و دادگاه می تونه زوج رو مجبور به طلاق کنه. اگه زور ممکن نباشه در این صورت حق طلاق از شکل انحصاری بودن اون واسه مرد خارج می شه و به زن داده می شه و زوجه به اذنِ حاکمِ شرع طلاق داده می شه.

ملاک تعیین عسر و حرج زن، عرفه که با توجه به شرایط روحی و اجتماعی زن و شوهر و محیط و جا و زمان تعیین می شه.

اما مصادیق عسر و حرج بین دادگاهای خونواده مورد اختلافه و دامنه ی عمومیت عسر و حرج بین شعبات متفاوته.

واسه همین یک تبصره به ماده ۱۱۳۰ قانون مدنی اضافه شد که موارد عسر و حرج رو مشخص کرد.

مصادیق عسر و حرج

ماده ۱۱۳۰ قانون مدنی اینطور مقرر می داره:

درصورتی که دووم زوجیت موجب عسر و حرج زوجه باشه اون می تونه به حاکم شرع مراجعه و خواسته طلاق کنه، اگه عسر و حرج نامبرده در محکمه ثابت شه دادگاه می تونه زوج رو زور به طلاق کنه و در صورتی که زور ممکن نباشه زوجه به اذن حاکم شرع طلاق داده می شه.

موارد زیر در صورت قطعی شدن واسه دادگاه از مصادیق عسر و حرج حساب می شه:

• ترک زندگی خانوادگی به وسیله زوج کمه کم به مدت ۶ ماه پشت سر هم یا ۹ ماه متناوب و در مدت یک سال بی عذر منطقی؛
• اعتیاد زوج به یکی از مواد مخدر یا ابتلای اون به مشروبات الکلی که طبق زندگی خانوادگی آسیب وارد آورد و خودداری یا محال بودن زور اون به ترک اون تو یه مدت که به تشخیص دکتر واسه ترک اعتیاد لازم بوده. در صورتی که زوج به تعهد خود عمل نکنه یا پس از ترک، دوباره به مصرف مواد نامبرده روی آورد بنا به خواسته زوجه طلاق انجام میشه؛
• محکومیت حتمی زوج به حبس پنج سال یا بیشتر؛
• کتک کاری یا هر گونه سوءِرفتار دائمی زوج که عرفا با توجه به وضعیت زوج قابل تحمل نباشه؛
• ابتلای زوج به مریضیای صعب العلاج روانی یا ساری یا هر گونه آسیب صعب العلاج دیگری که زندگی مشترک رو پریشون کنه؛
• خودداری از آمیزش، بی توجهی و توهین به همسر، ازدواج دوباره وفادار نبودن در زندگی زناشویی و رابطه حروم هم می تونه از دیگر موارد عسر و حرج باشه.

البته در غیر این موارد، دادگاها با گرفتن زندگی پرمشقت و تحمل نکردنیِ زن، می تونن حکم طلاق صادر کنه.

البته بیشتر قضات، سلیقه ای عمل میکنن. امکان داره در شعبه ای مورد عسر و حرج یک زن، خیلی زود به نتیجه برسه و در شعبه ای دیگر همون مورد، واسه قاضی مورد قبول نباشه.

زوجه بری اثبات ادعای عسر و حرج خود، شرایط زندگی مشترک زناشویی خود رو در خطر بررسی و قضاوت دادگاه قرار می ده و باید توجیه و ثابت کنه که هر کسی با شرایط و وضعیت مثل اون قادر به ادامه زندگی مشترک نمیشه. در عمل اثبات این ادعا از مشکل ترین مواردیه که زن واسه مطالبه طلاق با اون روبرو شدن. هر چند زوجه در صورت عسر و حرج باید دادخواستی علیه زوج تنظیم کنه تا اثبات شرایط عسر و حرج خود رو آسون کردن کنه.

برابر ماده ۱۱۱۹ قانون مدنی: دو طرف عقد ازدواج می تونن هر شرطی که مخالف با اقتضای عقد مزبور نباشه، در علاوه بر عقد ازدواج یا عقد لازم دیگر بکنه. یعنی دو طرف می تونن هر شرطی رو که حروم و غیر قانونی نبوده و با شالوده و ذات عقد ازدواج در اختلاف نباشه رو در عقد نکاح شرط کنن. مثل اینکه شرط شه هر بعضی وقتا شوهر، زنِ دیگری بگیره یا در مدت معینی غایب شه یا ترک انفاق کنه یا علیه زندگی زن سوءِ قصد کنه یا سوءِ رفتاری کنه که زندگانی اونا با همدیگه غیرقابل تحمل شه، زن بتونه با مراجعه به دادگاه و اثبات شرایط حاصل شده، طلاق خود رو بگیره.

اگه مرد هر کدوم از موارد شروط علاوه بر عقد یا همه اونو پذیرفته باشه، در صورت تخلف از هر کدوم به زن حق می ده که دادخواست طلاق بده. البته امکان اضافه نمودن شروط علاوه بر عقد به وسیله زن هم هست. پس از درج این شروط در علاوه بر عقد، هروقت مرد از اون عدول کنه، زن حق خواسته طلاق داره.

در مورد حق طلاق به این نکته باید توجه شه که زن فقط علاوه بر عقد نکاح یا در قراردادی جداگونه می تونه از همسر خود وکالت در طلاق بگیره که در این صورت، زن، وکیلِ شوهر خود واسه اجرای طلاق می شه و پس از ارسال حکم به وسیله دادگاه زن مطلقه می شه. پس حتی اگه زن، از طرف شوهرِ خود وکالت در طلاق هم داشته باشه معنیش این نیس هر وقت بخواد بتونه خود رو مطلقه کنه، با اینکه بی حضور شوهر در دفتر ثبت طلاق، خودش وکیلِ شوهر می شه اما این لازمه ارسال حکم طلاق از طرف دادگاه.

“

حق، گرفتنیه. شاید با این عبارت و اصطلاح بارها روبرو شده باشین. حق رو باید گرفت و صحیحه اگه که بگیم فرد مستحق باید همه تلاشش رو واسه رسیدن به حق خود بکنه. پس جامعه وظیفه داره نهادهایی رو سازماندهی کنه تا به همه افراد جامعه واسه رسیدن به این هدف کمک کرده و از اینکه افراد به شکل خودسرانه به احقاق حق خود بدن، پیشگیری کنه. اصلی ترین مرجعی که در جامعه واسه تحقق این هدف پیش بینی شده، دادگستریه. رسیدن به حق در این ساختار قانونی سازوکار خاص خود رو داره و اگه این سازوکار رعایت نشه امکان داره فرد نتونه به چیزی که استحقاقش رو داره، برسه. یکی از راه های گرفتن حق، معرفی شاهد به دادگاه که در این نوشتار به اون خواهیم پرداخت.

 

اگه مدعی هستین که حقی دارین و می خواید واسه گرفتن اون وارد دادگستری شید، ضروریه بدونین که یکی از مهم ترین شرایط رسیدن به حق و حقوق خود در این ساختار قانونی اینه که دلیل و مدرک داشته باشین؛ یعنی اگه به عنوان فردی که مدعی هستین حق با شماس و واقعا هم در مورد موضوعی حق داشته باشین، نتونین دلیل و مدرک ارائه کنین و ادعای خود رو در دادگاه به اثبات برسونین، به حق خود دست نخواهید پیدا. قانون اینه که اگه کسی ادعایی داره، خودشه که باید اون ادعا رو اثبات کنه. پس شما با اینکه واقعا مستحق باشین باید دلیلی به دادگاه ارائه کنین که نشون بده واقعا حق با شماس و با اون ادعای خود رو اثبات کنین. خواه به خاطرِ امور کیفری به دادسرا مراجعه کرده باشین و قصد داشته باشین که از کسی شکایت کنین و خواه با تنظیم دادخواست راهی دادگاه حقوقی شده باشین، باید در قسمتی از شکوائیه یا دادخواست، دلایل ادعای خود رو بگید. در این مرحله بازم دست تون باز نیس؛ یعنی نمی تونین از هر دلیلی واسه ثابت کردن ادعای خود استفاده کنین، بلکه قانونگذار به شکل دقیق مشخص کرده که با چه دلیلی می تونین ادعایتان رو اثبات کنین و این دلیل چه ویژگیایی باید داشته باشه. به عبارت بهتر قانونگذار دلایل محکمه پسند و همه شرایط اونا رو مشخص نمودهه. یکی از دلایل ای که خیلی نام اونو شنیده ایم «شهادت» است. در این نوشتار به چند سوال در مورد شهادت جواب میدیم:

• منظور از شهادت در دادگاه چیه؟
• چه دعوایی رو میشه با شاهد اثبات کرد؟
• شاهد چه ویژگیایی باید داشته باشه؟
• قانونگذار چه حکمی رو واسه شهادت دروغ پیش بینی کرده؟

معنای شهادت

منظور از شهادت اینه که در دعوای حقوقی یا کیفری فردی غیر از دو طرف دعوا درباره اتفاق یا نبود اتفاق چیزی پیش مقام قضایی خبر بده. به عبارت بهتر شهادت یعنی اینکه فرد، منبع قضایی رو از دیده ها یا شنیدها یا دیگر آگاهیایی که در مورد موضوع دعوا پیدا کرده در جریان بزاره؛ این آگاهیا ممکنه به شکل اتفاقی یا به خواسته یکی از دو طرف دعوا واسه اون حاصل شده باشه. به شهادت، «گواهی یا بیّنه» و به فردی که شهادت می ده، «شاهد یا دلیل» گفته می شه. مثلا فرض کنین شما پولی رو به دیگری پرداخت کرده و هیچ رسیدی هم از اون دریافت ننموده اید. پس از یه مدت به اون شخص مراجعه می کنین تا مبلغ پرداخت شده رو پس بگیرین اما با رد اون روبه رو میشید و طرف مقابل طوری رفتار می کنه که گویا هیچ پولی رد و بدل نشده! در این حالت برخلاف اینکه شما هیچ رسیدی در دست ندارین اما اگه کسی شاهد این واقعه بوده و ماجرای پیش اومده بین شما و بدهکارتان رو دیده باشه، می تونین اون رو به عنوان شاهد به دادگاه معرفی کنین؛ یعنی اول ادعای خود رو مطرح کرده و بعد بگید که واسه ادعایتان شاهد دارین و مشخصات شاهد رو هم اشاره کنین. در این حالت دادگاه اونو احضار می کنه و حرفای اونو ثبت می کنن. شهادت از مهم ترین دلایل ی اثبات دعوا به حساب میره و با اون هر موضوعی قابل اثباته. یعنی خواه در امور کیفری که منبع صالح واسه رسیدگی به اون دادسراست و باید از راه شکایت پیگیری شه و چه در امور حقوقی یا مدنی که باید در دادگاه و از راه تنظیم دادخواست مطرح شه، میشه واسه اثبات ادعای خود به شهادت شهود دلیل کرد.

ویژگیای شاهد (شرایط کیفی شهود)

واسه اینکه شهادت موردقبول دادگاه قرار بگیره و قاضی بتونه بر مبنای اون رأی صادر کنه، قانونگذار شرایطی رو پیش بینی نمودهه. اگه شاهد این شرایط و ویژگیا رو نداشته باشه، شهادت اعتبار نداره. مهم ترین این شرایط عبارتند از:

1. بالغ بودن (ملاک قانونی سن بلوغ در دختران، ۹ سالگی و در پسران، ۱۵ سالگیه)؛
2. عاقل بودن (شاهد نباید مجنون یا دیوونه نباشه)؛
3. عادل بودن (مهم ترین ملاک عدالت اینه که شاهد مشهور به انجام معصیت و گناه نباشه)؛
4. ایمان داشتن؛
5. طهارت مولِد (نسب شاهد باید قانونی بوده و اون نباید در اثر روابط حروم متولد شده باشه)؛
6. مشغول نبودن به تکدی گری؛
7. ولگرد نبودن شاهد.

یکی از شرایط خیلی مهم واسه ادای شهادت اینه که شاهد از روی قطع و یقین و بی هیچ نوع شک و دودلی نسبت به موضوع باید شهادت بده. با اینکه شاهد از دید کلمه ای به معنای بیینده یا مشاهده کنندهه اما ضرورت نداره که فرد یک واقعه رو مشاهده کرده باشه تا دادگاه بتونه اونو به عنوان شاهد احضار کرده و طبق چیزی که می گه تصمیم گیری کنه، بلکه درک موضوع با حواس دیگر هم کافیه. گرچه اشاره این نکته خالی از فایده نیس که در مورد بعضی موضوعات قانونگذار به باعث معیارهای شرعی، شرط نمودهه که شاهد باید با چشم خود واقعه ای رو که می خواد در مورد اون شهادت بده، دیده باشه و وگرنه علاوه بر این که شهادت اون بی اعتبار هستش، مجرم هم حساب می شه. مهم ترین این موارد، شهادت واسه بعضی جرایم مثل زنا و لواطه. قانون مجازات اسلامی مقرر داشته که در این جرایم شهادت باید مستند به مشاهده باشه؛ یعنی فرد باید مثل این امور رو با چشم خود دیده باشه. اگه این ویژگی محقق نشه و فرد بی اینکه اتفاق این جرایم رو با چشم خود دیده باشه، در دادگاه واسه ادای شهادت حاضر شه، به عنوان مجرم تحت تعقیب قرار خواهد گرفت. نکته ی مهم دیگر اونکه بررسی و گرفتن ارزش و اعتبار شهادت برعهده ی دادگاه رسیدگی کنندهه و اگه قاضی به خلاف اون چیزی که شهود گفتن علم نداشته باشه، باید طبق اون رأی صادر کنه.

نصاب لازم واسه ادای شهادت در دادگاه (شرایط کمّی شهود)

شهادت واسه اینکه بتونه به عنوان دلیل اثباتی به مدعی کمک کنه تا ادعای خود رو در مورد داشتن یک حق اثبات کنه، علاوه بر داشتن شرایطی که قبلا اشاره شد باید از دید کمّی و عددی هم به اندازه ای که قانونگذار پیش بینی کرده برسه تا اعتبار داشته باشه. اینکه با چند شاهد می تونیم ادعای خود رو اثبات کنیم در موضوعات مختلف، متفاوته. نصابی که به وسیله قانونگذار واسه موضوعات مختلف تعیین شده به توضیح زیره:

• اصل طلاق و اقسام اون، مراجعه در طلاق، دعاوی غیرمالی مثل مسلمان بودن، بلوغ، زخم و کاهش، عفو از قصاص، وکالت و وصیت با شهادت دو مرد.
• دعاوی پولی یا چیزی که مقصود از اون، ماله مثل دِین، ثمن مبیع، معاملات، وقف، اجاره، وصیت به نفع مدعی، غصب و اصل نکاح با شهادت دو مرد یا شهادت یک مرد و دو زن.
• دعاوی که معمولا زنان در مورد اون آگاهی دارن مثل تولد و رضاع با شهادت چار زن یا یک مرد و دو زن.
• کلیه ی جرایم با شهادت دو شاهد مرد قابل اثباته مگه در زنا، لواط، تفخیذ و مساحقه که با چار شاهد مرد اثبات می شه. جنایات موجب دیه با شهادت یک شاهد مرد و دو شاهد زن هم قابل اثباته.

مجازات ادای شهادت دروغ در دادگاه

قانون مجازات اسلامی در ماده ۶۵۰ به روشنی ادای شهادت دروغ رو ممنوع اعلام کرده و اونو جرم انگاری کرده. برابر این ماده هرکی پیش مقامات رسمی به دروغ شهادت بده، به سه ماه و یک روز تا دو سال حبس یا یک میلیون و پانصدهزار تا ۱۲ میلیون ریال جزای نقدی محکوم میشه. ماده ۱۳۱۹ قانون مدنی مقرر داشته که اگه معلوم شه فردی که به عنوان شاهد حاضر شده، به دروغ شهادت داده، دادگاه بر مبنای شهادت اون رأی صادر نمی کنه اما اگه دادگاه بر مبنای شهادت این فرد و به زیان کسی رأی صادر کنه و پس از ارسال رأی یا اجرای حکم، دروغ بودن شهادت معلوم شه، فردی که شهادت دروغ داده علاوه بر تحمل مجازات حبس یا جزای نقدی باید خسارتی که به باعث شهادت اون بر دیگری وارد شده رو جبران کنه. با توجه به اینجور احکام کیفری و مدنی که قانونگذار واسه شهادت دروغ وضع نمودهه، ماده ۲۳۶ قانون آیین قضاوت مدنی قضات رو مکلف کرده که قبل از ادای شهادت به وسیله شاهد، به اون تذکر بده که ادای شهادت دروغ جرمه و اینجور نتایجی رو به دنبال داره.

“

همیشه در اثنای انتخابات ریاست جمهوری، بحث این واقعه ی پر تب وتاب نقل محافل بوده و واسه یه مدت تموم توجه ها رو به خود متمرکز کرده. در سال جاری با توجه به حضور بی سابقه داوطلبان واسه کاندیداتوری ریاست جمهوری در وزارت کشور، بررسی ویژگیای مورد نظر قانونگذار واسه مقام ریاست جمهوری لازم به نظر رسید و بخاطر این در این مطلب سعی شده که شرایط ریاست جمهوری در ایران از دید قانون بررسی شه.

برابر اصل ۱۹ قانون اساسی: «مردم ایران از هر قوم و قبیله ای که باشن از حقوق مساوی برخوردارن و رنگ، نژاد، زبون و مثل اینا باعث امتیاز نمیشه.» اصل ۲۰ قانون اساسی میگه که: «همه افراد ملت مثل زن و مرد برابر در حمایت قانون قرار دارن و از همه حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارن.»

با اینجور مقدمه ای میشه نتیجه گرفت که همه مردم ایران حق داوطلبی واسه انتخابات ریاست جمهوری رو دارن. ولی اینکه قانون واسه انتخاب فرد اصلح چه ملاکی رو در نظر داره، مطلبیه که در این نوشته به بیان اون می پردازیم.

قانون اساسی در اصل یکصد و پانزدهم به اشاره ویژگیای فرد مورد نظر واسه اخذ مقام ریاست جمهوری در جمهوری اسلامی ایران می پردازه:

«رئیس جمهور باید از بین رجال مذهبی و سیاسی که دارای شرایط زیر باشن، انتخاب شه:

ایرونی الاصل، پیرو ایران، مدیر و مدبر، دارای حسن سابقه و امانت و تقوا، مؤمن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی ایران و مذهب رسمی کشور.»

حالا به بررسی شرایطی که در این اصل اشاره شده می پردازیم:

۱. شرایط مربوط به تابعیت

تابعیت عبارت از رابطه سیاسی، الهی و حقوقیه که شخص رو به دولت معینی در رابطه می سازه. قانون اساسی شرط تابعیت ایران رو از اون جهت قائل شده که بین رئیس جمهور و کشور پیوندی همه جانبه چه از جهت سیاسی، چه از جهت الهی و چه از جهت حقوقی وجود داشته باشه تا به دلیل ی این پیوند، صلاح تک تک مردم و کشور رو در همه مقاطع بر هیچ امر دیگری ترجیح نده.

ولی بیان شرط «ایرونی الاصل بودن» از صرف داشتن تابعیت ایران فراتره، چون که ایرونی الاصل بودن به این معناست که رئیس جمهور نه تنها خودش، بلکه پدرش هم تابعیت ایران رو داشته باشه. تابعیت به دو صورت اصلی و اکتسابیه. تابعیت اصلی یعنی فرد مورد نظر یا از بابایی که تابعیت ایرونی داره متولد شده یا خودش در کشور ایران متولد شده باشه. تابعیت اکتسابی به این معناست که فرد بیگانه با خواسته خود و با کسب موافقت دولت ایران، تابعیت ایران رو به دست آورده باشه.

در قسمتی از ماده ۹۸۲ قانون مدنی بیان شده که «اشخاصی که تحصیل تابعیت ایرونی کرده یا بکنن از کلیه ی حقوقی که واسه ایرانیان مقرره بهره مند می شن به استثنای حق رسیدن به مقام ریاست جمهوری و…»

با توجه به اینکه قانونگذار به جای لفظ «تابعیت اصلی ایران» از واژه «ایرونی الاصل» استفاده کرده، به نظر می رسه مقصودش این بوده که رئیس جمهور نه تنها باید خودش تابعیت اصلی ایران رو داشته باشه بلکه پدرش هم باید تابعیت اصلی ایران رو دارا باشه.

۲. شرایط عقیدتی

برابر اصل دوم قانون اساسی، جمهوری اسلامی ایران بر مبنای باور به اسلام و تشیع بنیان گذاری شده و بدیهیه که مسئولین و بالطبع رئیس جمهور باید به این مبانی معتقد و پایبند باشه. و سوگند یاد کردن به حفظ این مبانی هم به وسیله قانونگذار مورد توجه هستش.

۳. شرایط اجتماعی

در بالا اصل یکصد و پانزدهم قانون اساسی به این مطلب اشاره شده که رئیس جمهور باید از بین رجال مذهبی و سیاسی باشه. حال ملاک تشخیص این مسئله چیه؟ اینجور به نظر می رسه که ملاک عینی و دقیقی در این رابطه وجود نداره، تاحدی میشه نبود معیارهای کمی و کیفی دقیق در این رابطه رو به دلیل مشکل قانون دونست. درسته که هرگونه خللی در قانون امکان سوءاستفاده از اونو فراهم می کنه ولی به شکل کلی میشه اینجور برداشت کرد که منظور قانونگذار حسن معروفیت سیاسی و مذهبی داوطلب ریاست جمهوریه.

۴. مرد بودن

عبارت «رجال سیاسی و مذهبی» که در بالا ماده اومده نیاز به توضیحاتی داره. مثل اینکه «رجل» هم در معنای عام که شامل زن و مرده قابل تفسیره و هم به شکل «رجل» به معنای مرد در مقابل «نسا» به معنای زن، میشه اونو تفسیر نمود.

در پیش نویس قانون اساسی اول اینجور شرطی بیان نشده بود و هیچ اشاره ای به جنسیت رئیس جمهور صورت نگرفته بود اما در گروه «بررسی اصول قانون اساسی» شرط مرد بودن به اون اضافه شد که آخرش اون شرط هم در گروه رأی نیاورد. به نظر می رسه اینکه حالا واژه رجل در متن قانون استفاده شده از این جهته که قانونگذاران کشور در اون زمان شاید در این رابطه اختلافی داشتن و با استفاده از این واژه سعی کردن تصمیم گیری در این رابطه رو به شورای نگهبان بسپرند تا طبق مصالح جامعه در هر مقطع زمانی به جمع بندی برسه.

شورای نگهبان به عنوان منبع تعیین صلاحیت داوطلبان ریاست جمهوری، تا الان صلاحیت هیچ زنی رو (شاید به دلیل «زن بودن») مورد تأیید قرار نداده.

۵. شرایط اخلاقی

قانونگذار در اصل یکصد و پانزدهم مثل شرایط حسن سابقه و امانت و تقوا رو برشمردهه. امانت و تقوا چیزی درونیه و خیلی قابل امتحان نیس و از اون جهت که شرط حسن سابقه مقدم بر شرط امانت و تقوا اومده شاید مقصود قانونگذار این بوده که از راه سوابق و کارکرد افراد، میزان امانت داری و تقوای اونا هم مورد امتحان قرار بگیره.

۶. شرایط سیاسی و اداری

مدیر و مدبر بودن رئیس جمهور هم مثل موارد مهم و مورد تصریح قانونگذاره. این مورد هم مثل موارد گذشته باید از راه سابقه مدیریتی و داشتن تجربیات اجرایی و کارکرد با تدبیر در اون مقاطع مورد امتحان قرار بگیره.

لازم به توضیحه که در نوشتن این متن، نگارنده خود رو وام دار باور ها جناب آقای دکتر هاشمی، استاد والامقام حقوق اساسی می دونه که اونا رو در جلد دوم کتاب خود با نام حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران به چاپ رسانده ان.

“

 

ر حقوق، به قدرتِ قانونیِ شخص واسه نگهداری و تربیت بچه، حق حضانت بچه گفته می ­شه. واژه نگهداری، ناظر به تأمین نیازای جسمی مثل تهیه ی خوراک و پوشاک، و تربیت، ناظر به تأمین نیازای اخلاقی و روحی مثل محبت کردن و تعلیمه؛ پس شخصی که حضانت رو برعهده گرفته، بی دخالت در امور پولی و غیرمالیِ طفل مثل خرید و فروش اموال یا تصمیم در مورد ازدواج، فقط باید به مواظبت و نگهداری از اون بده.

 

حق حضانت بچه با چه اشخاصی می تونه باشه؟

در مورد اشخاصی که حضانت طفل رو بر عهده می­ گیرند، فرضیه های زیادی وجود داد که باید اونا رو جدا کنیم:

1. در فرضی که زن و شوهر با همدیگه زندگی می­ کنن، بدیهیه حضانت بر عهده ی هر دوی اون­هاست.
2. در زمان جدایی، مادر تا سن هفت سالگی و پدر بعد از اون اولویت داره امــا اگه بعد از هفت سال، اختلافی در مسئله حضانت پیش بیاد، دادگاه با توجه به مصلحت کودک تصمیم می­ گیرد. پس ممکنه دوباره اونو به مادرش بسپارد.
3. در فرضی که یکی از پدر یا مادر فوت شده باشه، اولویت با شخصیه که زنده مونده یعنی مثلا با فوت پدر حضانت با مادره حتی اگه جد بابایی (پدر بزرگ بابایی) زنده باشه و اونقدر­چه هر دوی اون­ها – یعنی پدر و مادر- فوت شده باشن، در درجه اول حضانت با جد بابایی، بعد وصی (نماینده ه­ایی که از طرف پدر یا جد بابایی انتخاب شده) و در آخر قیم (کنه­ه ی­ قضایی که از طرف دادگاه انتخاب شده و می ­تواند از بستگان طفل باشه) است.

البته باید توجه داشت که قانون­ گذار تمایزی بین بچه دختر و پسر نگذاشته و احکام فوق رو به جهت تأمین بهتـر مصلحت کودک وضع نمودهه؛ پس اونقدر­چه به هر راه خلاف این مصلحت ثابت شد، دادگاه شخص دیگری رو عهده ­دار حضانت می­ کنه. مضاف بر این، فرض شده که بچه بعد از رسیدن به سن بلوغ (دختر بعد از نه سال قمری و پسر بعد از پونزده سال قمری) بهتر از هر شخصی می­ تواند مصلحت خود رو تشخیص بده؛ پس بعد از این سن، خود مختار به انتخابه.

موارد سلب حق حضانت بچه کدامه؟

مثل مواردی که می­ تواند باعث سلب حضانت شه: اعتیاد به مواد مخدر، داشتن فساد اخلاقی، جنون و ازدواج دوباره مادره. در فرض گذشته باید توجه داشت که به ظن قانون­ گذار، مادر تا زمانی که ازدواج نکرده بهتر می ­تواند از فرزندش مراقبت کنه اما اگه مادر بازم خواستار ادامه حضانته باید در محضر دادگاه ثابت کنه که این ازدواج خللی در وظایفش ایجاد نمی­ کنه و این مراقبت به مصلحت کودک نزدیک­ تره.

موارد گفته شده تنها مثالایی از دلایل سلب حضانت هستن و اونقدر­چه به دلایل دیگری مثل تأدیب بیشتر از میزان معمولی، داشتن ساعات کاری طولانی یا دچار شدن به مریضی واگیردار، ثابت شه که مصلحت کودک به درستی تأمین نمی­ شه، قاضی شخص دیگری رو واسه حضانت مشخص می کنه.

می­ توان واسه حضانت طفل، مطالبه دستمزد کرد؟

لازم به ذکره که حضانت با همون ترتیب گفته شده، وظیفه ی اشخاصه؛ پس اون­ها نمی ­توانند واسه انجام این وظیفه ی قانونی مطالبه دستمزد کنن مگه در صورتی که دادگاه شخص دیگری به غیر از والدین رو به عنوان قیم مشخص کرده باشه. البته باید دونست این ممنوع بودن، منافاتی با مطالبه نفقه ی بچه نداره، مثلا اگه حضانت بر عهده ی مادر باشه، پرداخت مخارج مربوط به نگهداری طفل مثل پوشاک و مدرسه، بازم برعهده ی پدره. علاوه بر این موضوع، قانون ­گذار مقرر کرده که، اونقدر­چه شخص مسئول با وجود توانایی، از نگهداری طفل خودداری ورزد یا دیگری مانع اجرای حکم حضانت شه، ذی نفع می­ تواند بازداشت شخص رو تا زمان اجرای حکم خواسته کنه.

میشه از حق حضانت بچه بیخیال شد؟

از مهم ترین مسائلی که در بحث حضانت مطرح می­ شه، اثر صرف نظر کردن از این حق (اسقاط حق) در طلاق یا قرارداده. مثلا خانمی در ازای گرفتن حق حضانت، مهریه ی خود رو می­ بخشد. در این فرض باید گفت پدر واسه همیشه حق حضانت خود رو از دست داده و بازگرداندن اون ممکن نیس؟

جواب سؤال به این موضوع برمی­ شه که حضانت، هم حقه و هم تکلیف؛ جنبه ی حق اون، قابل اسقاطه اما جنبه ی تکلیفش نه. به بیان دیگر، جایی که پدر یا مادر به دلیل رعایت مصلحت کودک، موظف به نگهداری از اون می ­شن، هیچ قراردادی نمی­ تواند اون­ها رو معاف از نگهداری کنه. پس اگه بابایی که حق حضانت رو از خود سلب کرده، ثابت کنه که نگهداری طفل به وسیله مادر به صلاح کودک نیس (از راه موارد سلب حضانت) می­ تواند دوباره سرپرستی اونو برعهده بگیره.

ملاقات با طفل چیه؟

شخصِ بهره مند از حق حضانت، نمی ­تواند مانع ملاقات افرادِ ذی حق (مثل پدر، مادر، خواهر و برادر) با طفل شه؛ چون این ملاقات ­ها به سلامت روحی و روانی اون کمک خیلی می­ کنه، بخاطر این قانون­ گذار از این حق دفاع کرده. به این شکل که اگه شخصی که حضانت بر عهده ی اوست اجازه ملاقات طفل رو به دیگری نده، شخص گذشته می تونه به دادگاه مراجعه و خواسته (دادخواست) ملاقات طفل رو ارائه کنه. در این صورت دادگاه وارد رسیدگی می شه و در صورت مصلحت، روز و ساعتی رو که شخص خواسته کننده می تونه با کودک ملاقات کنه تعیین می کنه. در بعضی موارد ممکنه این ملاقات پیشه یک ناظر انجام شه.

در آخر می ­توان به این نتیجه رسید که رعایت مصلحت طفل همون چیزیه که می ­تواند همه احکام مربوط به حضانت رو تحت اثر بذاره.

“

لارا وَندِرکَم (Laura Vanderkam) نویسنده ی چندین کتاب در مورد مدیریت زمونه که از بین اونا میشه به کتابِ «۱۶۸ ساعت: شما بیشتر از چیزی که فکر می کنین زمان در اختیار دارین، موفق ترین آدما قبل از صبحانه چه کارایی انجام میدن.» و کتاب گذشته اون «من می دونم اون چیجوری از پس این کار برمیاد: زنان موفق چیجوری بهترین استفاده رو از زمان خود می کنن» اشاره کرد.

اون در گفت و گوی گذشته خود از رازهایی دور و بر زنان شاغل و مدیریت زمان پرده ورداشتهه و ۱۰ راه حل معرفی کرده که با اجرا اونا می تونین به بهترین شکل از زمان خود استفاده کنین.

 

وندرکم می گه که اگه شما زنی شاغل و صاحب بچه هستین، شاید همیشه سرتون شلوغه. با این حال رسیدن به یک زندگی تموم و کمال امکان پذیره. شما می تونین بی اینکه از خواب خود بزنین، زندگی خانوادگی رضایت بخش و شغلی عالی داشته باشین.

با تفکری نو به داستان زن، کار و زندگی فکر کنین

یکی از بزرگ ترین تغییراتی که زنان باید به وجود بیارن اینه که طرز تفکر خود رو در مورد داستانای دور و بر زنان و مدیریت زمان تغییر بدن. همه ما دوست داریم داستانای هیجان انگیزی رو در مورد مدیریت زمان واسه بقیه تعریف کنیم. (مثلا زمانی که به دلیل هوای طوفانی در فرودگاه گیر افتادیم و شوهرمون خارج از کشوره و پرستار بچه هم نمیتونه بیشتر از این پیش کودک مون بمونه.)

این داستانا باعث می شن که شاغل بودن یک مادر، کار غیرقابل تصوری به نظر بیاد و این اینطوریه که به حرفای همیشگی می رسیم: زنان نمی تونن همه چیز رو با هم داشته باشن، واسه موفقیت در کار باید خیلی چیزها رو فدا کنیم و … .

ولی وندرکم باور داره داستانایی که در مورد بحرانای مدیریت زمان زنان شاغل هست دارای ایرادای جدیه.

پروژه موزاییک

هنگامی که وندرکم در شرکتای مختلف درباره مدیریت زمان سخنرانی می کرد، از زنان خواست که به مدت یک هفته به نحوه ی سپری کردن زمان خود دقت و اونو ثبت کنن. هر هفته ۱۶۸ ساعت داره. هنگامی که اون به ۱۶۸ ساعت زنان شاغل نگاه کرد، فهمید حتی هنگامی که سر اونا خیلی شلوغ بوده، زندگی شون خیلی بد به نظر نمی رسه. مثلا بعضیا باید واسه شغل خود سفر می کردن، ولی در تعطیلات آخر هفته با بچه های خود به اسکی رفته بودن، شبا در کنار هم بازیای خانوادگی انجام داده بودن، با همسران شون واسه صرف قهوه به کافی شاپ رفته بودن و … .

در یادداشتای زنان شاغل اون چیزی می دید که با چیزی که به طور عادی گزارش می شد متفاوت بود، ولی اعداد و ارقام لازم رو واسه پشتیبانی از نظریه ی خود در اختیار نداشت. اینجا بود که اون فهمید خیلی از داستانایی که در مورد زنان و مدیریت زمان هست، قصه ای بیش نیس.

وندرکم چیزی که رو پروژه موزاییک می نامید کنار هم گذاشت. اون از ۱۰۰۱ زن که سالیانه درآمدی بالغ بر صد هزار دلار داشتن و صاحب بچه هم بودن خواست نحوه ی سپری کردن زمان خود رو به مدت یک هفته ثبت کنن.

یک دفترچه خاطرات روزانه تهیه کنین و اتفاقات روزمره و کارایی رو که انجام میدید به همراه زمان اتفاق اونا ثبت کنین. مراجعه به دفترچه خاطرات روزمره خیلی دقیق تر از اینه که از مردم بپرسیم روز خود رو چیجوری گذرانده ان. خیلی از مردم واقعا نمی دونن چه مدت واسه انجام کاراشون وقت صرف کردن و معمولا در حدس زمان دچار اشتباه می شن. ما معمولا ساعت خواب خود رو کمتر از مقدار حقیقی و ساعت کارمون رو بیشتر از اون حدس می زنیم. کسائی که ادعا می کنن بیشتر از ۷۵ ساعت در هفته کار می کنن، حدود ۲۵ ساعت غلو می کنن!

یافتهای پروژه موزاییک

زنانی که درآمد سالیانه ی ۶ رقمی و ساعت کاری مناسب دارن، حدودا ۴۴ ساعت در هفته کار می کنن. زنانی که شغل پرمشغله ای دارن و صاحب بچه هستن هم هنوز زمان کافی واسه خواب در اختیار دارن، چیزی حدود ۵۴ ساعت، یعنی ۷ ساعت و ۴۳ دقیقه در شبونه روز. با وجود حجم کارهای زیاد، اونا راهکارهای خلاقانه ای رو واسه سپری کردن زمان با خونواده و رسیدگی به امور شخصی خود پیدا می کنن.

۱۰ راه حل مدیریت زمان

اتفاقایی رو که در روز اتفاق می افتن و زمان اتفاق اونا رو یادداشت کنین

کارایی رو که انجام میدید، یادداشت کنین. زمان خود رو صرف انجام کارهای مختلف کنین، هم کارهای مربوط به شغل تون و هم امور شخصی.

سعی کنین این روند رو واسه یک هفته حفظ کنین، چراکه بیشتر افراد آخر هفته ها وقت شون آزاده. یادتون باشه بین چهارشنبه عصر تا شنبه صبح ۶۰ ساعت فاصله و این زمان زیادی واسه انجام کارهاست. زمان رو واسه انجام امور مختلف تقسیم کنین: کار، خواب، رسیدگی به امور شخصی، بچه ها، همسر، مسافرت و تماشای تلویزیون.

برنامه خود رو مرور کنین و ببینین از چه چیزی در مورد برنامه تون بیشتر خوش تون میاد. بیایید امیدوار باشیم چیزی هست که از اون خوش تون بیاد. بیشتر زنان هنگامی که یادداشتای خود رو مرور می کنن از اینکه می بینن ساعات کار مناسب و زمان کافی واسه خواب و استراحت داشتن، متعجب می شن.

فکر کنین چه کاری رو دوست دارین بیشتر بکنین؟ در یک ستون خالی زمان اونو یادداشت کنین. «وقتش رو ندارم» معمولا به این معناست که «این کار فعلا در اولویت نیس.» زمان یک انتخابه؛ ما زنان باهوشی هستیم و میتونیم زندگی مون رو با چیزایی پر کنیم که شایستهه.

کارا رو جابه جا کنین

شیفتای کاری تون رو تقسیم کنین: یعنی ساعت ۵ بعدظهر دفتر رو ترک کنین، بعدظهر خود رو با خونواده سپری کنین و بعد از اینکه بچه ها خوابیدن، باقی کارهای خود رو بکنین. اگه بچه ندارین می تونین فعالیتایی مثل ورزش، تفریحات مورد علاقه تون و … رو هم بکنین. این کار باعث می شه واسه انجام کارهای شخصی تون وقت آزاد داشته باشین.

بعضی وقتا دورکاری کنین: تعداد خیلی کمی از شرکت کنندگان در تحقیق وندرکم در خونه کار می کردن. وندرکم می گه درسته که شما باید همکاران خود رو ببینین ولی پنج روز در هفته بیشتر از اندازه. بعضی وقتا کارتون رو در خونه شروع کنین و بعد از ساعت اوج شلوغی به دفتر برید. با این کار به بهترین راه از زمان تون استفاده می کنین چون با خودداری از ساعات اوج ترافیک، زمان رفت و اومد رو تا حد زیادی کاهش میدید.

تحقیقات نشون می ده مردها معمولا هروقت و هرطور که بخوان کار می کنن. اونا از کسی اجازه نمی خوان، فقط کارشون رو انجام میدن و در مورد اون با کسی صحبت نمی کنن. اگه به دلیل فشار بیشتر از حد کار و زندگی می خواید تسلیم شید بهتره شمام اون طور که دل تون می خواد کار کنین. ممکنه نتیجه شما رو به شکل دل پذیری غافلگیر کنه.

به ۱۶۸ ساعت فکر کنین، نه ۲۴ ساعت. اینکه فکر کنیم هر روز باید کارهای مشخص و تکراری رو بکنیم اشتباهه. با عجله به خونه رفتن پیش از اینکه بچه ها بخوابن، فشاریه که بیشتر زنان به خود مجبور می کنن، چراکه فکر می کنن یک مادر خوب نباید این فرصت رو از دست بده. سعی کنین دو یا سه روز در هفته به مدت طولانی تری کار کنین تا روزهای دیگر بتونین زودتر به خونه برگردید.

در مورد تعطیلات آخر هفته تجدید نظر کنین: در این تحقیق بیشتر زنان در تعطیلات آخر هفته کار می کردن. بچه های بزرگ تر تموم مدت به شما نیاز ندارن. پنجشنبه صبح یا جمعه شبا، فرصتی گرچه کوتاه واسه انجام کارهایتانه.

مراقب تله ای به نام کار پاره وقت باشین: وندرکم در مطالعه خود فهمید کارمندان پاره وقت بیشتر از ۳۵ ساعت در هفته کار می کنن. درست نیس شما به اندازه ساعتای یک شغل تموم وقت کار کنین و تنها حقوق کمتری بگیرین.

چشم به راه آینده باشین

سعی کنین فهرستی از ۱۰۰ رؤیایی رو که تو سرشونه تهیه کنین و از هم حالا خلاصه ای از کارکرد سال بعدتون رو بنویسین. اگه بدونیم به کجا می خواهیم بریم، رسیدن به اونجا آسون تر می شه. دوست دارین در آخر سال چه کاری رو به انجام برسونین؟ ۵ مورد رو انتخاب کنین.

فهرست ۱۰۰ رؤیا فهرست ویرایش نشده ی کارهاییه که می خواید در زندگی خود بیشتر بکنین، چه جنبه ی شغلی داشته باشه چه جنبه ی شخصی. این فهرست می تونه فرضی باشه مثل تجارب و موفقیتایی که دوست دارین به اونا دست پیدا کنین، یا رؤیاهای کوچیکی مثل سفر کردن و … .

دیده شید

واسه ایجاد روابط در محل کار خود وقت صرف کنین. بعضی وقتا حتی وقتی سخت کار می کنین و تیم تون هم نتایج خوبی رو به دست میاره، ممکنه این طور به نظر بیاد که بقیه خیلی از شما خوش شون نمیاد. اما ممکنه تنها به خاطر این باشه که اونا شما رو نمی شناسند.

کار کردن هیچ وقت تنها منحصر به کار کردن نیس. والدین شاغل هم می تونن ساعات خوبی داشته باشن. واسه خود بودجه ای به اندازه ۳ برنامه در ماه در نظر بگیرین که ۱۰ درصد عصرهای شما رو شامل میشه. اما همین ۱۰ درصد اثرات چشم گیر و طولانی یه مدت داره. هنگامی که اوقات بیشتری رو با مردم سپری می کنن اونا بیشتر به شما اعتماد می کنن.

علاوه بر این باید روی ارتباطات خود در طول روز هم سرمایه گذاری کنین. همه ما در طول ساعات کار زمانی رو واسه استراحت در نظر می گیریم. به جای اینکه این زمان رو با گشت و گذارای بی ثمر در اینترنت هدر بدین، یک استراحت درست و حسابی به خود بدین و با یکی از همکار ان تون به صرف ناهار برید یا با هم قهوه بخورین.

سعی کنین از مسافرتای کاری خود به بهترین شکل بهره ببرین. وقتی در سفر کاری هستین اوقات خود رو با فعالیتای اجتماعی و ملاقاتای شخصی پر کنین. هنگامی که در کنفرانس هستین، سعی کنین با افراد رابطه برقرار کنین. در کنفرانسا این افراد هستن که اهمیت دارن نه پلاکاردها و پوسترها.

فرصت بسازین

استفاده در کارایی که اهمیت ندارن بی معناست. شما می تونین تموم روز این طرف و اون طرف بدوید ولی به جایی نرسید. از زمانای خالی نترسین و فکر نکنین که حتما باید تموم وقت خالی خود رو پر کنین.

وقتای آزاد به فرصتا اجازه ظهور میدن. اگه یک مشتری تازه می خواد با شما صحبت کنه، تموم توجه خود رو به اون اختصاص بدین و نگران باشین که نکنه به فلان کار نرسید.

به وقتش خونه باشین

خونه و زندگی به اندازه شغل تون به توجه و تمرکز نیاز داره. برنامه ریزی کردن واسه هر دقیقه مهمه. حتی فکر کردن به برنامه هاتون در راه بازگشت به خونه مفیدتر از اینه که به خونه بیایید و روی کاناپه ولو شید.

شاید بخواهید به همراه خونواده به پیاده روی برید، به همراه همسرتون تهیه ی یک غذای جدید رو امتحان کنین یا از کتابخونه کتاب بگیرین اما شک نداشته باشین نمی خواهید مثل شخصی که در خواب راه میره زندگی شخصی خود رو بگذرونین. بیشتر ما وقتی به خونه می رسیم خسته ایم و دل مون نمی خواد هیچ کاری بکنیم ولی نمی تونین هیچ کاری انجام ندین. بالأخره کاری می کنین که شاید اگه حواس تون کامل تر بود اونو انتخاب نمی کردین.

هنگامی که حس و حال انجام هیچ کاری رو نداریم، دل مون می خواد وقت مون رو با فعالیتای آسون ای پر کنیم که در تجدید قوای ما اثر زیادی ندارن مثل گشت و گذار در اینترنت یا تماشای برنامه به دردنخوری در تلویزیون. تماشای برنامه های دلخواه تون هیچ اشکالی نداره، به ویژه اگه به همراه بچه یا همسر تون تماشا کنین و اینطوری می تونین از این فرصت واسه تحکیم کردن رابطه تون با اونا استفاده کنین، اما نباید تموم بعدظهر خود رو صرف تماشای برنامه هایی کنین که اصلا قصدش رو نداشتید.

سخت نگیرید

کار خونه، کارهای خارج از خونه، آماده کردن ناهار و … همه حرف هاییه که ما در مورد اینکه یک همسر خوب، یک مادر نمونه و یک مدیر خونه باید چه کارایی رو بکنه به خود می گیم. درسته که بعضی از اونا درست هستن، ولی یادتون باشه این ما هستیم که زندگی رو سخت یا آسون می گیریم. اگه شما به دلیل استانداردهای بالایی که دارین زندگی رو بر خود سخت می گیرین، عالیه. اگه هر شب کوچیک ترین کارهای آشپزی رو خودتون انجام میدید به خاطر این که انجام این کار خود واسه تون مهمه، عیبی نداره، اما اگه این کار رو انجام میدید چون فکر می کنین یک مادر «خوب» باید این کار رو بکنه، بهتره تجدید نظر کنین.

یک چیز دیگر: تمیز کردن خونه بعد از خوابیدن بچه ها. چرا اسباب بازیا رو جمع می کنین؟ اونا فردا صبح دوباره روی زمین پخش و پلا می شن ولی زمانی که شما صرف منظم کردن اونا کردین هیچوقت باز نمی شه، در حالی که می تونستید اون زمان رو استراحت کنین، کتاب بخونین یا با همسرتون سپری کنین. چیزی به اسم بازرس خونگی وجود نداره که ساعت ۱۱ شب زنگ خونه ی شما رو بزنه و به خاطر اسبا ب بازیایی که جمع کردین به شما امتیاز بده. اگه حقیقتا فکر می کنین پس از جمع کردن آنهاست که می تونین با خیال آسون بخوابید این کار رو بکنین، اما اگه تحت اثر این حرف هستین که در آخر روز خونه باید منظم باشه، فراموشش کنین.

هرچقدر لازمه از بقیه کمک بگیرین

باوری هست مبنی بر اینکه مهد گذاشتن کودکان کار نادرستیه. واسه همین پدر و مادرا تا جای ممکن از این کار خودداری می کنن. اما به یاد داشته باشین که شما با کمک گرفتن از بقیه شرایط بهتری دارین و در محیط کار و به دنبال اون در خونه هم از آرامش خاطر بیشتری بهره مند هستین.

باور نادرست دیگری هم هست که می گه زنانی که به شکل تموم وقت کار می کنن، هیچوقت وقت کافی واسه بچه هاشون ندارن. این حرف هیچ پایه و پایه صحیحی نداره. زنان شاغل زمان زیادی رو با بچه ان شون سپری می کنن. این زمان بعضی وقتا صبح هاست و بعضی وقتا روزهای تعطیل، ولی وقتی در یک بازه ی زمانی نگاه می کنین، می ببینن بیشتر از چیزی که به نظر می رسین با بچه ان تون زمان سپری کردین.

به خودتون اهمیت بدین

در پروژه موزاییک، زنان حدود ۸ ساعت در روز می خوابیدن و حدود ۳,۳۰ ساعت در هفته ورزش می کردن. مراقبت از خود همون چیزیه که به زنان امکان می ده زندگی پرمشغله ی خود رو اداره کنن. اهمیت دادن به خود، انرژی لازم واسه تمرکز و استفاده بیشتر رو در اختیار شما می ذاره.

تا به حال شده به دلیل اینکه می خواستین ورزش کنین یا خواب کافی داشته باشین به کسی آسیبی وارد شده باشه؟ جواب معمولا «نه» است. پس حقیقت رو قبول کنین و مراقب خودتون باشین.

به تموم موزاییکا نگاه کنین

در زندگی هم لحظات خوب هست هم لحظات بد. بین یک زندگی خوب، روزهای پراسترس هم می تونه وجود داشته باشه. یاد بگیرین به اونا در مورد و متن زندگی نگاه کنین. اگه سرِ کار روز پرمشغله ای داشتین که باعث شد چیز مهمی رو در زندگی شخصی تون از دست بدین، سعی کنین روز بعد بهتر عمل کنین. اگه به تصویر کلی نگاه کنین، از زندگی لذت بیشتری میبرین.

برگرفته از: chicagotribune.com

“

اعتماد به نفس یا خودباوری، ارزشیه که افراد واسه تواناییا، افکار و عقاید خود قائل می شن. این ویژگی که در چهره، رفتار و حرکات نمود پیدا می کنه، از عوامل مهم جذابیتِ خانوما به حساب اومده و باعث می شه بقیه از بودن در کنار اینجور زنانی حس خوبی داشته باشن. در این مقاله به ۹ ویژگی مهمِ زنان با اعتماد به نفس، اشاره شده.

۱. نقاط ضعف خود رو قبول می کنن

«هیچکی کامل نیس.» هر چند این جمله تکراری رو زیاد شنیده ایم، ولی خیلی از ما به اون باور قلبی نداریم. از ویژگیای روشن زنان با اعتماد به نفس، «خودآگاهی» است. اونا با آگاهی به این موضوع که قبول کردن ضعفای شون چقدر به محو شدن اونا کمک می کنه، کمبودای خود رو قبول می کنن و با تکیه بر نقاط قوت، واسه بهبود نقاط ضعف خود سعی می کنن. اونا خود رو همونجوریکه هستن دوست دارن و وقت و زمان خود رو صرف بی مشکل بودن و بهترین بودن نمی کنن.

۲. قدرت «نه گفتن» دارن

زنان با اعتماد به نفس می تونن مخالفت خود رو خیلی روشن و البته خیلی قابل احترام بگن.

اونا رُک و صادق هستن و وعدهای بی جا نمی دن؛ چون حقیقت رو بر دروغ مصلحتی و رفتار عجیب بعد از اون ترجیح میدن. به جای انجام کارایی که بقیه رو خشنود می کنه، ترجیح میدن وقت شون رو صرف اموری کنن که واقعا از اون لذت می برن.

۳. شنونده ی خوبی هستن

این زنان در حالی که به قضاوتای خود ایمان دارن، به اعلام نظر بقیه هم خوب گوش میدن. اونا حتما تموم چیزی که رو که می شنون، دوست ندارن ولی از شنیدن دریغ نمی کنن. فکر می کنن انتقاد سازنده و گوش دادن به نظرات بقیه، راهی خوب واسه رسیدن به حل و فصل موضوعاته.

۴. هم رنگ جماعت نمی شن

زنان با اعتماد به نفس در جستجوی علایق داخلی خود هستن و هیچوقت واسه جلب رضایت دور و بریا هم رنگ جماعت نمی شن. اونا به اندازه کافی شجاع هستن که تنها خود رو در نظر بگیرن و هیچ بعضی وقتا کاری رو که به اون باور قلبی ندارن انجام نمی دن.

۵. با شکستای عاطفی مقابله می کنن

زنان با اعتماد به نفس، به اندازه کافی قوی هستن که اگه رابطه عاطفی شون با شکست روبرو شد خود رو نجات دن. اونا به شکست عشقی به عنوان یک تجربه نگاه می کنن و همیشه در جستجوی فرصتای خوب هستن. باورشون اینه که لایق رابطه ای عالی هستن و اجازه نمی دن گذشته، در زندگی حال شون اثر منفی بزاره.

۶. از بقیه کمک می گیرن

زنان با اعتماد به نفس میدونن که انجام تموم کارا به تنهایی ممکن نیس. اونا باور دارن که کمک گرفتن از بقیه چیزی طبیعی بوده و نه تنها نشونه ضعف نیس، بلکه بیان گر قدرت در به دست آوردن خواستهای شونه.

۷. احساسات خود رو میگن

زنان با اعتماد به نفس هیچوقت احساسات شون رو در خود حبس نمی کنن و بی توجه به موقعیت و واکنش بقیه، می کوشند هیجان و احساس خود رو نشون بدن.

۸. خود رو می بخشن

احساس گناه تنها هیجانی موقتی و گذرا واسه بررسی رفتار و کردار، سعی واسه تصحیح کردن اشتباهات و در آخر عذر خواهیه. این احساس بد رو هیچوقت نباید تو ذهن انبار کرد. زنان با اعتماد به نفس، تقصیرات و اشتباهات خود رو قبول می کنن، راه هایی واسه اصلاح اونا پیدا می کنن و بعد از اونا خلاص می شن.

۹. از بقیه حمایت می کنن

زنان با اعتماد به نفس باور دارن که موفقیتِ بقیه مانع موفقیت و پیروزی اونا نیس. از بلندپروازی بقیه خوشحال می شن و با تقسیم تجربه های خود و تشویقای رو راست و صمیمانه، بقیه رو در رسیدن به اهداف شون حمایت می کنن.

جمع بندی:

این نکته رو همیشه در نظر داشته باشین که اعتماد به نفس موجب رشد شما می شه. مورد ۶ رو به یاد بیارین. مهارت در این مورد کلید شما واسه رسیدن به وضعیت مطلوب هستش.

برگرفته از: huffingtonpost.com